مدرسه علمیه الزهرا اهواز

٢٨ صفر

١ـ شهادت جانسوز پيامبر گرامي اسلام حضرت محمد (صلي الله عليه و اله)
٢ـ شهادت امام حسن مجتبي(عليه السلام)

1ـ شهادت جانسوز پيامبر گرامي اسلام حضرت محمد (صلي الله عليه و اله)
در روز بيست و هشتم صفر سال 11 هـ .ق. رسول گرامي اسلام (صلي الله عليه و اله) در مدينه منوره در 63 سالگي به شهادت رسيدند و مسـلمانان را در غـم و ماتمي بزرگ فرو بردند.
درباره‌ شهادت حضرت ختمي مرتبت علاوه بر حديث معروف امام رضا(عليه السلام) « ما منّا الا مسموم أو مقتول » روايات ويژه‌اي نيز وارد شده كه در اين جا به آن ها اشاره مي شود: «حفصه شنيد كه بعد از پيامبر اكرم (صلي الله عليه و اله) ابي بكر و عمر خلافت را غصب خواهند كرد. اين ‌خبر را به عايشه گفت و عايشه به ابي بكر و عمر خبر داد؛ آن‌ دو به دختران خود دستور دادند تا هر چه زودتر كاري کنند كه خلافت به آنها برسد؛‌ سپس توطئه کردند و تصميم گرفتند تا پيامبر(صلي الله عليه و اله) را مسموم نمايند و آن دو زن پيغمبر (صلي الله عليه و اله) را مسموم و شهيد كردند».
رسول خدا از فعاليت‌هايي كه براي قبضه كردن خلافت انجام مي‌گرفت، ‌آگاه بودند‍‍؛ از اين رو براي پيشگيري از انحراف تصميم گرفتند سندي مكتوب را براي جانشيني خود به يادگار گذارند تا ديگر هيچ گونه بهانه‌اي وجود نداشته باشد و براي آخرين بار تكليف امت خود را مشخص كنند.
آخرين فرستاده خداوند در‌ آخرين لحظات عمر پر بركت خود، قلم و كاغذ طلب كردند. عمر فرياد زد و ننگ‌آورترين و پست‌ترين كلمه‌اي كه مي‌توانست بگويد، بر زبانش جاري و بشري را از مسير هدايت خويش منحرف كرد: «دعوه انّ ا لرّجل ليهجر، حسبنا كتاب الله ؛ رهايش كنيد! همانا اين مرد هذيان مي‌گويد!‌ كتاب خدا ما را بس است».
در آن جمع كنار بستر پيامبر ـ كه به اصطلاح به عيادت آمده بودند ـ عده اي به حمايت عمر برخاسته، گفتند: « عمر راست مي‌گويد!» عده‌اي ديگر با آن‌ها مخالفت كردند. نزاع بالا گرفت و پيامبر(صلي الله عليه و اله) به آن بي شرمان فرمودند: « از نزد من خارج شويد كه نزاع و درگيري نزد من سزاوار نيست!»
آيا اين بود مراعات مقام كسي كه قرآن درباره اش مي گويد: وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى؛ (پيامبر) هرگز به هواي نفس خود سخن نمي‌گويد. سخن او چيزي جز وحي خدا نيست» .
پس از ارتحال رسول خدا در حالي كه اميرمؤمنان(عليه السلام) به تدفين پيامبر مشغول بودند، عده‌اي از سران و سياستمداران مهاجر و انصار در سقيفة ‌بني ساعده گردهم آمده، به مجادله و منازعه پرداختند تا جانشين پيامبر را تعيين كنند. در اين معركه عمر با زور و قلدري براي ابي بكر بيعت گرفت و منازعه را به نفع خودشان به پايان رساند .
بدن مطهرحضرت (صلي الله عليه و اله) که عمري در راه اعتلاي كلمه توحيد تلاش و پيكار و در برابر انواع دشمني‌ها و دسيسه‌هاي مشركان ايستادگي كرد به خاک سپرده شد و نزد پروردگار خويش آرام گرفت. اما حوادث پس از رحلت ايشان و بي‌حرمتي به بيت وحي و به شهادت رساندن تنها دخترشان، ‌غصب خلافت و شکافتن فرق نازنين مولاي متقيان علي(عليه السلام) و… گويي، آرامش را حتي در آن عالم از حضرت رسول(صلي الله عليه و اله) سلب كرد.
زبانه آتش هولناكي كه در كنار بستر پيامبر افروخته شد، در خانه اهلبيت پيامبر(عليهم السلام) را سوزاند و باعث شد تا پهلوي سرور زنان عالم و تنها دختر او مجروح شود و فرزندي كه در شکم داشت به شهادت رسد. آتش جنگ نهروان از همان آتش سقيفه نشأت گرفت و بر اميرمؤمنان(عليه السلام) تحميل شد و در نهايت فرق همايوني حضرتش را در محراب نماز غرق در خون كرد. گمراهي امت اسلامي از كنار بستر بيماري به اوج خود رسيد و همان جهل و عناد باعث شد تا فرزند نازنين او، حسن بن علي(عليه السلام) مظلومانه به شهادت رسد. زبانه‌هاي همان آتش در روز عاشورا بر خيمه‌هاي حسيني افتاد واهل بيتش را آواره بيابانها کرد. اين بلاي هولناك امامان شيعه(عليهم السلام) را يكي پس از ديگري به شهادت رساند.
و اگر ما از درك و حضور امام عصر (عج) محروم هستيم، همه از كجراهي و انحرافي است كه پس از شهادت رسول گرامي اسلام (صلي الله عليه و اله) در مسير بشريت قرار گرفت.
گدازه‌هاي آتش سقيفه‌، وهابيت را به وجود آورد كه امروز پيروان مذهب تشيع را واجب القتل و زيارت را شرک مي دانند شيعيان را از زيارت قبور امامان(عليهما السلام) خود محروم مي‌كند و تخريب مزار امامان را لازم و واجب مي‌داند.
سقيفه نشينان و در رأس آنها عمر و ابابكر، مانع هدايت جامعه بشري به سوي كمال شدند و امروز تمامي ظلم‌هايي كه بر بشر مي‌رود و تمام كجروي‌ها بر گردن آنان است ؛ باشد تا روز واپسين و حسابرسي اعمال كه هركس به سزاي اعمال خويش خواهد رسيد!

2ـ شهادت امام حسن مجتبي (عليه السلام)
در چنين روزي و در سال 50 هـ .ق. معاويه كه وجود امام حسن(عليه السلام) را براي اميال خود، از جمله بيعت گرفتن با يزيد مانع مي‌ديد، ‌با همدستي جعده، دختر اشعث كه از سران خوارج بود، امام را مسـموم نمـود و در 47 سالگي به شهادت رساند.